Als zwanger worden niet gemakkelijk gaat, legt dit een behoorlijke druk op je leven. Alles staat in het teken van een kindje krijgen. Om je heen zie je overal dikke buiken. Je vraagt je af wanneer het nu eindelijk een keer jóuw tijd is, en of het überhaupt wel gaat lukken.
Omgaan met een (nog) onvervulde kinderwens.
Toen ik zelf in deze rollercoaster van emoties zat, vond ik het lastig om erover te praten. Eerst wilde ik het nog geheimhouden. Het was toch véél leuker om mensen straks te vertellen dat ik zwanger was? En hulp uit het ziekenhuis, dat was ook wel iets waar ik me een beetje voor schaamde. Totaal onterecht natuurlijk, maar zo voelde het toen wel. Het was in elk geval erg privé, en in de wachtkamer van het IVF-centrum zat ik vaak in mezelf gekeerd in een tijdschriftje te bladeren tot ik naar binnen mocht.
Met familie en vrienden had ik het er niet vaak over.
Zij wisten wel wat er speelde, maar het was moeilijk om de juiste toon en het juiste moment te vinden. Ik had ook het idee dat ik niets nieuws meer te vertellen had, zeker toen het langer duurde. Elke keer was er hoop, en dan teleurstelling. Ik was jaloers als beroemdheden ‘zo maar’ zwanger werden, en het was moeilijk om blij mee te leven met zwangere vriendinnen. Ik was vooral boos en angstig, en daar was niet echt steun voor mogelijk.
“De meeste vrouwen voelen zich eenzaam in hun verdriet. De omgeving weet vaak niet hoe ze tot steun kunnen zijn. Dat komt er nog eens bovenop.”
Het enige wat me in die tijd hielp, was wandelen met een vriendin die in hetzelfde schuitje zat.
We kenden elkaar van de adoptievoorlichting, en we trokken er soms samen op uit om even ongegeneerd te kunnen spuien. Of we hadden contact per app. Allebei werden we niet zwanger; allebei adopteerden we jaren later twee kindjes. Eind goed, al goed, zou je zeggen. En ja: ik ben onwijs dankbaar dat ik na al die ontberingen een gezin heb en moeder ben. Maar terugkijkend, had ik wel gewild dat ik wat meer had geleefd in die tijd. Dat had ik mezelf zo gegund!
Na de adoptie van mijn tweede kindje, kreeg mijn leven nog een mooie wending.
Ik liet me omscholen tot wandelcoach, en begon mijn eigen bedrijf om vrouwen met een onvervulde kinderwens te helpen. Ik ging meiden begeleiden die in een fertiliteitstraject zaten of zelf probeerden zwanger te worden. En ik wandelde met vrouwen die langzaam het besef probeerden toe te laten dat ze waarschijnlijk nooit moeder zouden worden. Hun oerwens wordt niet vervuld, en dat is een ongelofelijk zwaar lot om te dragen.
In het wandelcoach-traject kijken we naar aspecten waar vrouwen mee tobben.
Zij bepalen waar zij over willen praten. Sommige vrouwen krimpen ineen van de pijn als ze horen dat iemand anders zwanger is. Ze willen leren er mee om te gaan. Of ze willen ontdekken hoe je rustig antwoord geeft als mensen vragen of je kinderen hebt. Dat lijkt een gewone vraag maar wat zit hier een verdriet achter. Hoe reageer je dan? Hoe kun je op een sterke manier, die ook recht doet aan je verdriet of worsteling, toch iets zeggen.
Kinderen geven automatisch zin aan je leven.
Dan hoef je niet meer zoveel over zingeving na te denken. Als je geen kinderen hebt, is het nóg belangrijker dat zingeving zit in andere dingen in je leven. Die waarde gaan zien heeft tijd nodig. En het verdriet hoeft niet weg. En geloof me, ik ken het. De hoop en wanhoop. Je leven overgenomen hormonen en onderzoeken, terugplaatsingen, veel wachten. Het is voor mij allemaal bekend terrein. En helaas kan ik niemand zwanger maken. Ik kan ook geen verdriet of onzekerheid wegtoveren. Dat hoeft ook niet. Je mag zijn zoals je bent, en voelen wat je voelt. Pijn draag je zelf, maar je bent niet alleen en je bent niet de enige.
In mijn werk ontmoet ik alleen maar mooie en krachtige vrouwen, al zien ze dat vaak niet zo van zichzelf.
Iédereen die ik spreek heeft iets speciaals. We gaan meteen de diepte in. En ja: je komt verdrietig aan, de eerste wandeling houdt haast niemand het droog. Maar in de wandelingen die volgen zie ik mijn coachees groeien, de kracht en levenslust komen naar boven. Ze bloeien weer op! Dat vind ik het allermooiste van mijn werk.
Weidse uitzichten doen veel voor je gemoedsrust. Buiten zijn geeft meteen een gevoel van vrijheid. Helemaal niks hoeven. Ik zie het bij iedereen: het rustgevende effect van wandelen in de natuur. Ik kan met je meewandelen en meevoelen dat het ontzettend zwaar en heel erg shit is en echt niet wat je ooit gehoopt had, én je helpen ontdekken dat het leven ondanks alles waardevol is.”
Wandelcoach Moniek Rouweler is er voor vrouwen met een (nog) niet vervulde kinderwens.
Kijk voor meer informatie op www.wandelcoach-moniek.nl
0 Reacties