Ook wij wisten het niet

Wie zijn wij?

Als je met ons aan de slag gaat, kom je zeker weten 2 eigenwijze mensen tegen. Maar wel in de goede zin van het woord. Je mag van ons namelijk verwachten dat:

– We onze eigen ideeën hebben en die matchen meestal niet met de reguliere artsen en andere fysiotherapeuten.
Voor ons zelf soms ook wel eens lastig (want daardoor worden we meestal niet serieus genomen door artsen), voor jou meestal een feest van herkenning.

– We naar je luisteren. Elk detail is belangrijk voor ons.
Stel dat je gisteren je teen gestoten hebt en nu last hebt van je rug. Je hebt zelf het vermoeden dat er een verband is, maar je weet niet zeker of je het je verbeeld. Zeg het gewoon tegen ons. Dan kijken we even met je mee. Niets is gek wat dat betreft.

– We dingen samen doen. Er bestaat geen quick fix, maar samen kom je verder.
Eigenwijs als we zijn proberen Richard en ik wel eens klusjes te doen zonder elkaars hulp. Dat wordt gegarandeerd niks. Maar samen kunnen we alles. Vanuit die ervaring vinden we het belangrijk om dingen ook samen met jou te doen. In overleg en altijd ondersteuning van ons voor jou.

Van strijd naar succes.

Wij hadden een kinderwens, maar Debbie geen cyclus. Of ja, 56-65 dagen valt niet echt een cyclus te noemen. Hoewel we als fysiotherapeuten best veel van het lichaam wisten, wisten we hier geen raad mee. Google werd onze beste vriend.

In het ziekenhuis werden we niet veel wijzer, want een oorzaak voor ons probleem werd niet gevonden. Wat wij persoonlijk heel raar vonden.

Een oplossing hadden ze wel… hormonen.

Dat Debbie altijd een lichte buikpijn had, de arm van Richard niet op haar buik kon verdragen en dat ze een wisselende stoelgang had was niet belangrijk. Dat had geen invloed, aldus de artsen. We voelden ons niet gehoord, niet begrepen en in de wacht gezet.

Naarmate de tijd verstreek werden de behandelingen steeds intensiever. Grenzen werden keer op keer verlegd en het hele traject kostte steeds meer van onszelf en onze relatie.

Toen het uiteindelijk een tweeledig probleem bleek te zijn omdat de kwaliteit van het semen ook niet helemaal goed was, mochten er IUI gaan doen. Dat zorgde ervoor dat we na 2,5 jaar, bij de 2e IUI geluk hadden en Debbie zwanger was. Dolgelukkig waren we!

Begin 2017 is onze zoon geboren. We hoopten dat daarna alles als vanzelf goed zou komen en dat Debbie een cyclus zou krijgen. Die verhalen lees je veel op internet. Maar niets was minder waar. En dus ging onze zoektocht naar een oplossing verder (voor het geval we de wens zouden krijgen voor een 2e kindje).

Een soepele buik.

Gelukkig hadden we wat vrienden in het buitenland en met dank aan Social Media kwamen we de oplossing tegen voor ons probleem. Mercier therapy. Een therapievorm uit Amerika die precies ons probleem beschreef. Direct besloten we dat we die opleiding moesten volgen.

Het was een soort oergevoel of instinct om die opleiding te gaan volgen. Toen we daadwerkelijk daar waren werden we ineens heel sceptisch en kritisch, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig naar wat dit zou kunnen brengen.

We werden zelf proefkonijn tijdens de opleiding en dus werden we (allebei) elke dag behandeld. Niet geheel pijnvrij. We konden al onze vragen stellen en kregen overal een duidelijk, logisch en goed antwoord op. Dat hielp ons op 2 vlakken. Ten eerste konden we daardoor als fysiotherapeuten andere vrouwen beter helpen en ten tweede was het voor ons de bevestiging dat we niet gek waren.

Debbie’s buik was absoluut het probleem. De artsen wisten het gewoon niet. Langzaam groeide onze hoop.

Het waren extreem intensieve dagen vanwege de behandelingen en de informatie die we kregen. Daardoor voelden we niet direct verschil. We waren gewoon te moe.

Maar toen Debbie ongesteld werd op dag 31 van haar cyclus waren we verbaasd. Nog verbaasder waren we toen het een maand later weer zo was. En een maand later weer. Dat kon geen toeval zijn. In de tussentijd werd duidelijk dat haar stoelgang ook beter was gewordeen en dat Richard zijn arm op haar buik kon leggen. Er was duidelijk iets veranderd.

8 maanden later was daar die spontane zwangerschap, zonder tussenkomst van het ziekenhuis. Onze dochter is eind 2019 geboren.